Ποια θέση κατέχουν τα μεταπολεμικά χρόνια στην αντίληψή μας για το ιστορικό παρελθόν; Οι δεκαετίες του 1950 και του 1960 μοιάζουν συγχρόνως κοντινές και απόμακρες : τις φέρνουν κοντά στο σήμερα οι εικόνες του ελληνικού κινηματογράφου, που επαναλαμβάνονται στον άχρονο χρόνο της τηλεόρασης'' τις απομακρύνουν τρέχοντα διλήμματα και ερωτήματα, που φαίνονται να έχουν ξεπεράσει το παρελθόν. Και όμως. Οι πόλεις όπου ζούμε πήραν τη μορφή τους εκείνη την εποχή. Οι άνθρωποι που τις έχτισαν είναι οι παππούδες και οι πατεράδες των σημερινών νέων. Η δική τους ιστορία είναι ένα από τα νήματα που συνδέουν το παρόν με το παρελθόν και είναι η ιστορία που αφηγείται ετούτο το βιβλίο. Πρωταγωνιστές του είναι οι οικοδόμοι της μεταπολεμικής Αθήνας. Εσωτερικοί μετανάστες στη μεγάλη τους πλειονότητα, πορεύτηκαν μέσα στο μεγάλο κύμα της κοινωνικής αλλαγής των μεταπολεμικών χρόνων, βιώνοντας πολύμορφα δύο από τα κεντρικά φαινόμενα του μεταπολεμικού κόσμου, τον αξαστισμό και τον πολιτικό ριζοσπαστισμό. Στο βιβλίο αυτό παρακολουθούμε τις πορείες τους από την ύπαιθρο στην πόλη, τις εργασιακές και τις πολιτικές τους πρακτικές, αλλά και τη μεταμόρφωση της ελληνικής πρωτεύουσας, η οποία αποτέλεσε το σκηνικό και την προϋπόθεση για τους μετασχηματισμούς τους οποίους υπέστησαν η ζωή και η εργασία των ανθρώπων που εργάστηκαν ως οικοδόμοι. Πρόκειται για μια εξιστόρηση η οποία αναδεικνύει κρίσιμες όσο και ελάχιστα μελετημένες όψεις της μεταπολεμικής ελληνικής ιστορίας: τις κοινωνικές και πολιτισμικές προϋποθέσεις της διαδικασίας που ονομάστηκε "μεταπολεμικός εκσυγχρονισμός" ή "μεταπολεμική μεταμόρφωση", τις αμφισημίες τις οποίες περιλάμβανε αυτή η διαδικασία , τις συνάφειες ανάμεσα στο πεδίο του πολιτικού και τις κοινωνικές δυναμικές.