"Οι εχθρικές δυνάμεις των XV και ΙΧ μεραρχιών συνεχίζουν μεθοδικά και με σχέδιο το άγριο κυνηγητό των δυνάμεων που είχε στη διάθεσή του το ΚΓΑΝΕ, το οποίο κινείται συνέχεια χωρίς κανένα σχέδιο, χωρίς καμιά επιμελητειακή βοήθεια μέσα στον ορεινό χώρο του Κόζιακα και Τζουμέρκων. Σε κανένα δεν είναι γνωστή η πρόθεση της διοίκησης και μόνο από την κατεύθυνση κίνησης μπορεί κανείς να υποθέσει ποιος είναι ο σκοπός της. Επειδή δεν υπάρχει καμιά λογική σε όλο αυτό το άσκοπο κυνηγητό το πέρασμα των τμημάτων βόρεια, προς την κατεύθυνση του Γράμμου, υπολογίζεται από μας που ακολουθούμε ότι είναι ο κύριος σκοπός της διοίκησης. Αυτή η απογοητευτική κυριολεχτικά κατάσταση κράτησε μέχρι το βράδυ της 14ης Ιουνίου του 1949 που το πράγμα είχε φτάσει στο απροχώρητο και από κάποιο σημείο του Κόζιακα πέσαμε στον κάμπο των Τρικάλων. Με σύντομη πορεία κατορθώσαμε τα ξημερώματα να γαντζωθούμε στα ριζά, στα Χάσια. Έτσι τέλειωσε το μαρτύριο του Κόζιακα με τόσες θυσίες όμως σε ανθρώπινο υλικό και ψυχική αγωνία για όσους επιζήσαμε αυτή τη μαρτυρική περίοδο των δυόμισι μηνών περίπου. Ο αριθμός των όσων κατόρθωσαν να περάσουν στα Χάσια ήταν 43 άτομα, εξαντλημένα από την κόπωση και την πείνα. Όλοι οι άλλοι έμειναν. Ποιοί από αυτούς σκοτώθηκαν, ποιοί πιάστηκαν και ποιοί αποκόπηκαν ζητώντας τη λύση του δράματος με μια προσωπική πρωτοβουλία νομίζω πως κανείς δεν είναι σε θέση να δώσει στοιχεία, έστω και υποθετικά".