Πενήντα χρόνια από τον Θάνατο του Νίκου Νικολαϊδη επιχειρείται μια νέα θεώρηση και επανεκτίμηση του συγγραφικού και εικαστικού έργου. Ο ανατολισμός, η ειρωνεία και ο μύθος του Φάουστ, η αφηγηματική δομή των κειμένων και η μεταφορική τους γλώσσα, το ανάπηρο σώμα και η κοινωνική διαφορά , οι αλληγορίες της παράβασης και οι συμβολικές διαστάσεις του τόπου, η θητεία του συγγραφέα στον αισθητισμό, την προφορική και λόγια παράδοση και η σχέση του μα τα αλεξανδρινά Γράμματα και τον Σικελιανό (με βάση επιστολές του προς τον Στεφ. Πάργα) είναι τα βασικά θέματα που εξετάζονται στις εργασίες του βιβλίου. Ο τόμος συμπληρώνεται με αναφορές στο πρόσωπο και στο εικαστικό έργο του Ν.Νικολαϊδη και με επιλεγμένη Βιβλιογραφία.